Joan Larkin ünlü alıntılar

En başından beri. Şiir yazan bir çocuktum. Kompozisyon kitabımda sekiz dokuz yaşımdayken küçük romanlar yazdım.

Şu anda yaptığımız şeylerle her zaman en çok ilgilendiğimizi düşünüyorum.

Kitaplarım uzun yıllar arayla geldi ve her biri bir deneyim dönemini yansıtıyor gibi görünüyor. Kitabı bitirmek, belirli bir harekete bir süre koymak gibidir. İç ve dış - her ikisi de.

Her şiirin aynı şeyin bir yüzü olduğu bazı kitaplar vardır. Yani kitap bir müzik parçası gibi. Ve o kadar çok sevdiğim şiir kitapları var ki onları yanımda taşıyorum.

İnternetin yayıncılığın kötü düşmanı değil, şairler ve yazarlar için bir nimet olacağı ortaya çıkacak hizmetçi olduğu fikrine açık kalmaya çalışıyorum.

Yazmamak için her zaman bir neden vardır ve buna teslim olduğum zamanlar için pişmanım, çünkü o zaman yazmak garip geliyor - tekerleği yeniden icat etmek zorunda olduğumu hissediyorum. Bunu yapmak zorunda olmayan şairler var.

Şiir çok derin kökleri olan bir ağaçtır ve bu ya da bu yeni küçük dal hakkında heyecan olsa da, şu anda ödüllendirilen her şeyi yaparak orijinal bir şey yapmayacaksınız.

İş hakkındaki vizyonunuzun ne olduğu konusunda netleşmek ve bu konuda ısrarcı olmak ve ne diyorsanız onu takip etmek cesaret ister. Hala uzun bir öğrenme sürecindeyim.

Büyümeye devam et. Uyanık kal. Gurulara dikkat edin. Düşük bir yük tutun.

Çevirinin imkansız bir iş olduğunu düşünüyorum ve bunu bize erişemeyeceğimiz bir şiir getirecek şekilde yapan insanlara hayranım.

Ritimler ve sesler genellikle bir şiirde duyduğum ve istediğim ilk şeydir, bu yüzden en azından kulağa nasıl geldiğini duymadan bir şeyi çevirmeye çalışmayı hayal edemiyorum.

İspanyolcanın ve ingilizcenin çok farklı müzikleri var ve kendi şiirimde akıcı seslere, ingilizcenin Anglo-Sakson köklerinden çıkan sert seslere ve ritimlere karşı olduğumdan çok daha az çekildiğimi hissediyorum.

Genişlemeden çok daha fazla geri çekilme yeteneğim var. Şiirler konusunda çok ameliyat oldum.

Hikayeleri severim ama kurgu yazmak başka bir zanaattır ve bende varmış gibi hissetmiyorum.

Birkaç yıl bir sanat galerisinde çalıştım, idari yardım işleri yaptım ve bu beni tüm sanat tüccarları dünyasının ve sanat piyasasının neyle ilgili olduğunu ortaya çıkardı.

Şiir yazmaya başladıktan sonra yaratıcı yazarlığı öğretmeye başladım. Sonunda terfi ettim ve hatta görev aldım. Ama sonra her şeyi bırakıp hareket etmek zorunda hissettim. Ama uzun zamandır öğretmenlik yapıyorum. Kırk yıldan fazla.

Öğretmenlik bana şiiri önemseyen bir topluluk verdi ve bunun için minnettarım.

İnsanlar şiir ister ve ona ihtiyaç duyarlar - devralmış olan kurumsal zihniyet tarafından onurlandırılmayan şeylere ihtiyacımız var. İnsanlara şiddete, sığlığa, neredeyse hiçbir şeye, hepimizin istemesi gereken oyuncaklara cevap vermeleri için bir dil veriyor. Bu, insanların kendileriyle bağlantı kurabilmelerinin bir yoludur.

İnsanların şiir hakkında bilmek istemesini seviyorum. Hayatta kalmanın yollarından biri bu.

İnsanların bar mitzvahlarında, düğünlerinde, cenazelerinde, her neyse okunacak bir şiir olarak düşündüklerine ihtiyaçları vardır. Ve insanlar umut ve ilham arıyorlar. Bunu anlıyorum.

Şair yaşıyor ya da ölü olsun, onlar bizim yaratıcı topluluğumuzun bir parçasıdır.