John Connolly ünlü alıntılar

Gözlerinden kaçınmanız gereken, dikkatini kendinize çekmemeniz gereken insanlar var. Onlar tuhaf, asalak yaratıklar, uçuruma uzanmak ve insanlığın sıcak, sürekli akışıyla ölümcül temas kurmak isteyen kayıp ruhlar. Acı içinde yaşarlar ve sadece bu acıyı başkaları üzerinde ziyaret etmek için var olurlar. Rastgele bir bakış, anlık bir bakış, onlara aradıkları bahaneyi vermek için yeterlidir. Bazen, yukarı bakarak, onları bir anlığına, güneşe karşı siyah şekiller yakalayabileceğiniz ve sonsuza dek kör olabileceğiniz korkusuyla gözlerinizi olukta tutmak daha iyidir.

Çünkü her yetişkinde olan çocuk yaşar ve her çocukta olacak olan yetişkin yatar.

Onlarla hikayeler ve kitaplar hakkında konuşur, hikayelerin nasıl anlatılmak istendiğini ve kitapların nasıl okunmak istendiğini ve yaşam ve yazdığı topraklar hakkında veya hayal edebilecekleri herhangi bir toprak veya alem hakkında bilmeleri gereken her şeyin nasıl içinde yer aldığını açıklardı. kitaplar. Ve çocuklardan bazıları anladı, bazıları anlamadı.

Bence okuma eylemi, okuyucuyu, okumayan insanların bazen eksik kalabileceği dış dünyaya karşı bir duyarlılıkla besler. Bunun bir çelişki gibi göründüğünü biliyorum; Sonuçta okumak o kadar yalnız, içselleştirici bir eylemdir ki, günlük yaşamdan kopuşu temsil ediyor gibi görünmektedir. Ancak okumak ve özellikle kurgu okumak, dünyayı yeni ve zorlu bir şekilde görmemizi teşvik ediyor ways...It empatinin öncüsü olan bir başkasının bilincinde yaşamamıza izin verir ve empati benim için iyi bir insanın işaretlerinden biridir.

İncinmiştim ve buna karşılık şiddetli davrandım, her yaptığımda kendimden birazını yok ettim.

Melekler, bunun iyi bir şey olduğundan tam olarak emin olmasalar bile, meleklerin yanındaydılar.

Bu hayat tehdit ve tehlikelerle dolu David. Yüzleşmemiz gerekenlerle yüzleşiriz ve kendimiz için risk altında olsa bile, daha büyük iyilik için hareket etmeyi seçmemiz gereken zamanlar olacaktır, ancak hayatlarımızı gereksiz yere bırakmayız. Her birimizin yaşayacak tek bir hayatı ve verecek tek bir hayatı vardır. Umudun olmadığı yerde onu atmanın zaferi yoktur.

Onları yüksek sesle okuyacak bir insan sesi ya da battaniyenin altındaki el feneriyle onları takip eden bir çift geniş göz olmadan, kitapların dünyamızda gerçek bir varlığı yoktu. Yeryüzüne düşmeyi bekleyen bir kuşun gagasındaki tohumlar ya da bir kağıda serilmiş bir şarkının notaları gibi, bir enstrümanın müziklerini hayata geçirmesini özlemek gibi. ortaya çıkma şansı umuduyla uykuda yatarlar.Onlara hayat vermemizi istiyorlar.

Birden fazla kez David, kitap raflarının daha karanlık köşelerini keşfetme dürtüsüyle kendini yüzünde ve saçında örümcek ipeği iplikleri takarken bulmuştu, bu da ağın yaratıcısının bir köşeye fırlamasına ve düşüncelerinde kaybolmasına neden oldu. araknoid intikam.

. . . O yerde bir ömür sadece bir andı ve her insan kendi cennetini hayal eder. Ve karanlıkta Davut gözlerini kapadı, çünkü kaybedilen her şey yeniden bulundu.

Davut Ormancının gözlerine yansıdığını gördü ve orada artık yaşlı değil, genç bir adamdı, çünkü bir adam kaç yaşında veya ne kadar süredir ayrı olursa olsun her zaman babasının çocuğudur.

Dedektif farklıydı. İyi bir adam olmadığından değil; Willie onun hakkında, başkasının acısından yüz çevirmeyi sevmeyen, yabancıların çığlıklarını bastırmak için kulaklarına yastık geçiremeyen biri olduğunu anlayacak kadar şey duymuştu. Sahip olduğu yara izleri cesaret rozetleriydi ve Willie, giysilerinin altına gizlenmiş ve daha da derinlerde, derinin hemen altında ve ruhun derinliklerinde başkalarının olduğunu biliyordu. Hayır, sadece orada olan her iyilik öfke, keder ve kayıpla bir arada vardı.

Ben bir hayaletim,"dedi küçük figür, sonra biraz belirsiz bir şekilde ekledi, "Yuh?

Sorun korkmak değil. Kaçmak değil, işin zor kısmı bu.

Yani onu öldürdüler mi?" diye sordu David. Onu yediler, "dedi Bir Numaralı Kardeş. "Yulaf lapası ile. Bu kısımlarda 'kaçtı ve bir daha hiç görülmedi' anlamı budur. 'Yemiş' anlamına gelir." Peki ya 'sonsuza dek mutlu'?" diye sordu David, biraz belirsiz bir şekilde. "Bu ne anlama geliyor?" Çabuk ye," dedi Bir Numaralı Kardeş.

Bir zamanlar, çünkü bütün hikayeler böyle başlamalıydı, annesini kaybeden bir çocuk vardı.

Kasım sabahı geç saatlerde bulutlu, çimler donla parçalanmıştı ve kış, gösteri başlamadan önce perdelere bakan kötü bir palyaço gibi bulutlardaki boşluklardan sırıtıyordu.

Cüceleri çok severdi. Sık sık ne hakkında konuştukları hakkında hiçbir fikri yoktu, ama bir grup cinayete meyilli, sınıf takıntılı küçük insan için gerçekten çok eğlenceliydiler.

Her insan kendi cennetini hayal eder.

İblisler tüm şekil ve boyutlarda geldiğinden, daha önce bu konuda gerçekten spekülasyon yapmamıştı. Gerçekten de, bazıları Aynalara Bakan ve Fazla Kilolu Olduklarını Düşünen İnsanların Şeytanı O'DEAR ve ikizi, gerçekte Aynalara Bakan ve Olmadıklarında Zayıf Olduklarını Düşünen İnsanların Şeytanı O'DEAR gibi tek başlarına birden fazla şekil veya boyutta geldiler.

Sanmıyorum," dedi, "bir papazın bir piskoposu ölümüne dövmesi, hatta ölüme geri dönmesi gerekir." Bay Berkeley, Piskopos Bernard'ın kalıntılarına baktı. "Biri sorarsa, düştüğünü söyleriz" dedi. "Birçok kez.

a € œglitcha € terimini kullanan bir teknisyen, doktorun eve gitmenizi ve kendinizi tekrar açıp kapatmayı denemenizi söylememesi dışında, size bir şeyden muzdarip olduğunuzu söyleyen bir Doktor gibidir.

"Çavuş, bay Nurd beni jelly'e çevirmekle tehdit ediyor." "gerçekten mi?" dedi Çavuş. "ne tadı?

Neden bu çocuk gruplarında kazanı tamir etmeye gelmiş ve bir şekilde gruba katılmaya zorlanmış gibi görünen bir adam her zaman vardır?

Ölümlerimizin zamanını veya doğasını bilmemiz gerekmiyor (çünkü hepimiz gizlice ölümsüz olabileceğimizi umuyoruz).

42. Çoğu insan hayatlarını özellikle zevk almadıkları işleri yaparak geçirecek ve sonunda bu işleri tam zamanında yapmayı bırakıp ölmeye başlamak için yeterli para biriktirecektir. O insanlardan biri olma. Yaşamak ve sadece hayatta kalmak arasında bir fark var. Sevdiğiniz bir şeyi yapın ve yaptığınız şeyi sevdiğinizi seven sevecek birini bulun. Gerçekten bu kadar basit. Ve o kadar da zor.

Bu dünya kırık şeylerle dolu: kırık kalpler, kırık sözler, kırık insanlar,

Sevdiklerime ve güvendiklerime inanıyorum.

... yalan söyleme eğiliminde olan yaratıcı insanlardı. Yalan söylemek bir şeyler uydurmayı gerektiriyordu ve bu konuda sadece yaratıcı insanlar iyiydi.

Şans tükendi, ama akıllılık ömür boyu sürdü.

Bir şeyin var olmadığını kanıtlayamazsın. Sadece bir şeyin var olduğunu kanıtlayabilirsin.

İçinde kötülük vardı ve onu şımarttın. Erkekler her zaman şımartacaktır.

Sevdiklerime ve güvendiklerime inanıyorum. Diğer her şey aptallıktır. Bu tanrı, kilisesi kadar boştur. Onun takipçileri, bütün servetlerini O'na isnat etmeyi seçerler, fakat o, onların yalvarışlarını görmezden geldiğinde veya onları acı çekmeye bıraktığında, sadece o'nun yalvarışlarını görmezden geldiğini veya onları acı çekmeye bıraktığını söylerler, sadece O'nun onların anlayışlarının ötesinde olduğunu söylerler ve kendilerini O'nun iradesine terk ederler. Bu nasıl bir tanrı böyle?

Raphael'e olan hislerim bana ait ve sadece bana ait. Onu sevdim ve herkesin bilmesi gereken tek şey bu. Gerisi kimseyi ilgilendirmez.

İnsanlara pek inancın yok, değil mi?' diye sordu David. "Hiçbir şeye pek inanmıyorum," diye yanıtladı Roland. Kendi içimde bile.

Üzgünüm, "Diye fısıldadım. "Seni hayal kırıklığına uğrattığım tüm yollar için üzgünüm. Seni kurtarmak ya da yanında ölmek için orada olmadığım için üzgünüm. Seni bu kadar uzun süre yanımda tuttuğum, kalbimde sıkışıp kaldığım, üzüntü ve pişmanlık içinde bağlı kaldığım için üzgünüm. Ben de seni affediyorum. Beni terk ettiğin için seni affediyorum ve geri döndüğün için de seni affediyorum. Öfkenizi ve kederinizi affediyorum. Bu işin sonu olsun.

David'in annesi ona sık sık hikayelerin canlı olduğunu söylerdi. İnsanların yaşadığı şekilde yaşamıyorlardı, hatta köpekler ya da kediler bile. Siz onları fark etmeyi seçseniz de seçmeseniz de insanlar hayattayken, köpekler yeterince dikkat etmediğinize karar verirlerse sizi fark ettirme eğilimindeydiler. Bu arada kediler, kendilerine uygun olduğunda insanların hiç var olmamış gibi davranmakta çok başarılıydı...

Onu zehirleyenin kötü üvey annesi olduğunu sanıyordum...' '...Kötü üvey annenin bir mazereti olduğu ortaya çıktı.' '...Görünüşe göre o sırada başka birini zehirliyormuş. Milyonda bir şans, gerçekten. Sadece kötü şanstı.

Karanlık rüyalar görüyorum. Ormanda hareket eden bir figürün, yolundan uçan çocukların, onun gelişinde ağlayan genç kadınların hayalini kuruyorum. Kar ve buzu, çıplak dalları ve ay gölgelerini hayal ediyorum. Havada yüzen dansçıları hayal ediyorum, ölümde bile hafifçe adım atıyorum ve kendi acım, koşarken çektikleri acıların hafif bir yankısından başka bir şey değil. Karda kanım simsiyah ve dünyanın kenarları ay ışığıyla gümüşlenmiş. Karanlığa koşuyorum ve o bekliyor. Siyah beyaz hayal ediyorum ve onu hayal ediyorum. Var olmayan Caleb'i hayal ediyorum ve korkuyorum.

Dolgundu, boyalı kızıl saçları ve kozmetiklerle o kadar kaplanmış bir yüzü vardı ki Amazon ormanının zemini muhtemelen daha doğal ışık gördü...

Hepimizin rutinleri var "dedi usulca."Ama onların bir amacı olmalı ve görebileceğimiz ve biraz rahatlayabileceğimiz bir sonuç sağlamalılar, yoksa hiçbir faydası yok. Bu olmadan, kafesli bir hayvanın sonsuz temposu gibidirler. Eğer deliliğin kendisi değillerse, o zaman bunun bir başlangıcıdır.