Salvatore Quasimodo ünlü alıntılar

Sürekliliğin ilk nükleer patlamayla kesintiye uğradığı noktada, bizi şiirsel bir edep çağına, şiirsel seslerle meşgul olmaya bağlayan biçimsel tortuyu geri kazanmak çok kolay olurdu.

Şairin beklediği gibi, şimdi alarmlar çalıyor, çünkü - ve tekrar söylenmelidir - bir şairin doğuşu her zaman mevcut kültürel düzen için bir tehdittir, çünkü merkeze ulaşmak için edebi kastların çemberini kırmaya çalışır.

Geceden, yalnızlığından, şair günü bulur ve eylemsizler için ölümcül olan bir günlük başlatır. Karanlık manzara bir diyalog yaratır.

Şair ve politikacı arasındaki düşmanlık genel olarak tüm kültürlerde belirgin olmuştur.

O zamanlar okurlarım hala mektup adamlarıydı; ama şiirlerimi okumak için bekleyen başka insanlar olmalıydı.

Her zaman söylediğim gibi savaş, ülkelerinin kazanıp kazanmadığına bakılmaksızın insanları standartlarını değiştirmeye zorlar.

Daha önce de söylediğim gibi, kendisini sık sık siyasi güçle özdeşleştiren dini güç, görünüşte tarafsız olsa bile, bu acı mücadelenin her zaman kahramanı olmuştur.

Dini şiir, yurttaşlık şiiri, lirik veya dramatik şiir, yalnızca resmi içeriğin onaylanması geçerliyse geçerli olan insan ifadesinin kategorileridir.

Bir insanın tam bir şiirsel kopyası, şair için, en büyük arzusu birçok insanla konuşmak, zihnin veya şeylerin gerçekleri hakkındaki uyumlu ayetler aracılığıyla onlarla birleşmek olsa da, dünyanın olumsuzlanmasıdır, varlığın imkansızlığıdır.

Direniş ahlaki bir kesinliktir, şiirsel değil. Gerçek şair, birini cezalandırmak için asla kelime kullanmaz. Onun yargısı yaratıcı bir düzene aittir; peygamberlik kitabı olarak formüle edilmemiştir.

Şairin diğer okurları, yeni yazılmış sayfalara bozulmaz bir mesafeden bakan eski şairlerdir. Şiirsel biçimleri kalıcıdır ve onlara yaklaşabilecek yeni biçimler yaratmak zordur.

Şairin sözlü söylemi genellikle bir gizeme, kendisini yeryüzünde köleleştirilmiş bulan manevi özgürlüğe bağlıdır.

Dünyadan ve dünyadaki eziyetten bahsetmek için lirikten epik şiire akılcı ve duygusal olarak insan aracılığıyla geçer. Şair daha sonra bir tehlike haline gelir.

Avrupalılar Direnişin önemini bilirler; Modern vicdanın parlayan örneği olmuştur.

Şair ölümden korkmaz, kahramanların fantezisine inandığı için değil, ölüm sürekli düşüncelerini ziyaret ettiği ve dolayısıyla sakin bir diyalog görüntüsü olduğu için.

Şiir, şairin içsel ve kişisel olduğuna inandığı, ancak okuyucunun kendi olarak tanıdığı bir duygunun açığa çıkmasıdır.

Böylece, şairin sözü tüm insanların yüreklerine zorla vurmaya başlarken, mutlak harf adamları gerçek dünyada tek başlarına yaşadıklarını düşünürler.

Bizi affetme umudu olmadan en acı yalnızlığa mahkum eden ayetler yazdık.

Kendi ilk şiirsel deneylerimin bir diktatörlük döneminde başladığını ve Hermetik hareketin kökenini işaretlediğini düşünürsek, bir polemiğin bile bir gerekçesi vardır.

Bu kopuşa karşı, kendi içinde insanın hayallerini, insan hastalığını, insanın yoksulluğun sefaletinden kurtuluşunu içeren bir insan imgesi bulur - artık onun için yaşamı kabullenmenin bir işareti olamayacak olan yoksulluk.

Şiir aynı zamanda şairin fiziksel benliğidir ve şairi şiirinden ayırmak imkansızdır.

Bir şair kendi geleneğine tutunur ve enternasyonalizmden kaçınır.

Ölümün çalkantısından sonra ahlaki ilkeler ve hatta dini kanıtlar sorgulanır.

Öykü ya da roman yazarı, insanlara yerleşir ve onları taklit eder; karakterlerinin olanaklarını tüketir.