Lytton Strachey ünlü alıntılar

Belki de insan dilinin tüm yaratımlarından en şaşırtıcı olanıdır.

Şair olmamak muhtemelen her zaman felakettir.

Belki de bir erkeğin zekasının en iyi testi, özet yapma kapasitesidir.

İngilizler Moliere'yi her zaman sevmişlerdir.

Sağduyu, biyografinin daha iyi bir parçası değildir.

Belki de iyi bir hayat yazmak, yaşamak kadar zordur.

Çok az istisna dışında, Fransızca kelime dağarcığındaki her kelime doğrudan Latince'den gelir.

Tek Latince kökeninden gelen Fransız dilinin dehası, en çok tam tersi yönde zafer kazandı - basitlik, birlik, açıklık ve kısıtlama içinde.

Saf dahi Pascal, bu dünyada yaşamış en büyük yazarlar arasında yer alıyor. Ve dehası sadece sanatsal değildi; karakterinde ve düşüncesinin kalitesinde kendini daha az göstermedi.

Voltaire, faaliyetinin bu erken döneminde - yarı bilinçsizce, belki de - dehasının temel niteliğini keşfetmeye ve ifade etmeye çalışıyor gibi görünüyor.

Ancak Racine'in bir yazar olarak olağanüstü güçleri, büyük bir şair olmasının yanı sıra aynı zamanda büyük bir psikolog olduğunu düşündüğümüzde daha da belirginleşiyor.

İngiliz dramatik edebiyatına elbette Shakespeare hakimdir; ve bir ingiliz okuyucunun diğer şiirsel dramanın değerini Shakespeare'in aklına yerleştirdiği standartlara göre ölçmesi neredeyse kaçınılmazdır.

Louis'in yükselişiyle soyluların siyasi gücü nihayet sona ermiş olsa da, Fransa, sosyal hayatının tüm teninde tamamen aristokrat kaldı.

Akademinin varlığının Fransız edebiyatını ne kadar iyi ya da kötü yönde etkilediği son derece şüpheli bir sorudur.

Fransa edebiyatında Moliere, İspanya edebiyatında Cervantes, İtalya edebiyatında Dante ve İngiltere edebiyatında Shakespeare ile aynı konuma sahiptir. Onun ihtişamı ulusaldan daha fazlasıdır - evrenseldir.

Cehalet, tarihçinin ilk şartıdır - en yüksek sanatın ulaşamayacağı sakin bir mükemmellikle basitleştiren ve netleştiren, seçen ve atlayan cehalet.

Aristokrasinin eski çıkarları - eylem romantizmi, şövalyelik ve savaşın yüce tutkuları - arka planda kayboldu ve onların yerini barış ve medeniyetin rafine ve samimi arayışları aldı.

İnsanlar sadece geçmişin belirtileri olarak ele alınamayacak kadar önemlidir. Onlar, ebedi olan ve kendi iyiliği için hissedilmesi gereken herhangi bir zamansal süreçten bağımsız bir değere sahiptirler.

I. Francis'in parlak monarşisi tarafından bu kadar sağlam bir şekilde kurulmuş gibi görünen istikrar ve barış, Din Savaşlarının korkunç patlak vermesiyle ortadan kayboldu.

Çağının yazarlarının çoğunluğunun aksine, La Rochefoucauld bir aristokrattı; ve bu gerçek, eserine tuhaf bir ton veriyor.

Amatör, Fransız edebiyatında çok nadirdir - bizimkinde yaygın olduğu kadar nadirdir.

Çok fazla sevgi türü var.

Galya'daki Roma uygarlığının kalıntıları arasında Fransız ulusu yavaş yavaş ortaya çıktığında, aynı zamanda yavaş yavaş yeni bir dil gelişti.

XIV. Louis hükümetin dizginlerini eline aldığında Fransa aniden ve harika bir şekilde olgunluğuna geldi; Sanki bütün ulus muhteşem bir çiçeğe bürünmüş gibiydi.

Daha sonraki Orta Çağ atmosferinde karanlık ve kış gibi bir şey var.

Viktorya Döneminin tarihi asla yazılmayacak: bu konuda çok şey biliyoruz.

Pascal'ın yazı tarzı ne kadar modern olursa olsun, düşüncesi Orta Çağ'ın ruhuyla derinden iç içe geçmiştir. Neredeyse eşit olarak geleceğe ve geçmişe aitti.

Eğer bu ölüyorsa, pek düşünmüyorum.

Saf edebiyatta, on sekizinci yüzyılın yazarları gerçekten de birçok zafere ulaştılar; ama onların büyük, kendine özgü zaferleri düşünce alanındaydı.